Zgodnie z zapowiedzią z poprzedniego numeru przed Wami recenzja nowego polskiego music-disku "Sonikk" grupy Mawi.

Oprawę graficzną wykonał Grass, a obejmuje ona dwa średniej jakości logosy tytułowe oraz dość estetyczne menu - wszystko w wysokiej rozdzielczości, co jest zresztą posunięciem trafnym, mimo że może przyprawić biednych PAL'owców o dynamiczne spazmy ich gałek ocznych (wiadomo - hires laced rulez). Od czego jednak coraz tańsze i lepsze monitory SVGA i ScanDoublery (choć te ostatnie w tym konkretnym wypadku nie są nawet potrzebne). Męczenie się z PALowskim monitorem u progu 2000 roku jest naprawdę swoistym masochizmem, z którego niestety najczęśćiej zdajemy sobie sprawę dopiero po nabyciu nowej 15 lub 17 calówki z płaskim ekranem i wyśmienitym obrazem. Ok, koniec dygresji.

Moduły są niezłe, chociaż najwięcej frajdy dostarczą fanom goa i transu. Inni z pewnóścią poczują się nieco znużeni monotonią użytych środków wyrazu. A przecież skądinąd wiadomo, że Timer potrafi pisać także bardziej urozmaiconą muzykę, o czym zapewnia np. czarodziejski wstęp do Drum Explode. Wyróżniają się na przykład:

Fabulous God - dynamiczny dyskotekowy kawałek, przywodzący na myśl dokonania grupy The Shamen. W tle słychać, jak tytułowy Bóg goa ekstatyczne wzdycha. Bardzo ciekawa perkusja. Idealna ścieżka dźwiękowa do dema.

Goooooa! 3 - przykład goa, który potrafi zmusić do tańca nawet najbardziej zatwardziałych fanów bluesa.

Perturbation - chilloutowy ambient, zaskakujący słuchacza nastrojem zadumy i, przede wszystkim, wolniejszym, niepokojąco pulsującym rytmem.

Podobnie jak w opisywanym w ostatnim numerze ACS "One Spiritual Journey" tak i tutaj efekty koderskie są zredukowane do absolutnego minimum. Do plusów należy fakt, że archiwum zawiera aż cztery wersję sound-disku. Dwie dla maszyn z AGA'tą (jedna po polsku, druga po angielsku) i dwie dla systemów z CGX'em (też dwa języki).

Moduły zabierają podejrzanie dużo pamięci chip, co powoduje, że jeśli uruchomimy inny program, a potem spróbujemy zmienić moduł, pojawi się komunikat o braku pamięci. Być może twórcy zrobili tak z myślą o legendarnych już nowych Amigach z firmy Iwin, które miały mieć standardowo bodaj 6 albo nawet 8 MB chipu? :)

Po rozpakowaniu archiwum okazuje się, że ci, którzy chcieliby przegrać sobie modki Timera na twardziela, nie zrobią tego, bo pochowano je wszystkie w jednym wielkim pliku. A to zły pomysł. Większość z nas lubi słuchać modulików mając na ekranie Ceda, Opusa i Yama. i skoro kod "Sonikka" nam to utrudnia, to można było chociaż udostępnić moduły w formie strawnej dla playerów. (vide np. "Elements" grupy Puzzle czy "Dolphinary" Pic Saint Loup) Wbrew pozorom jest jednak wyjście z tej sytuacji. Program umieszcza aktualnie odgrywany moduł w ramie, skąd można go przegrać do własnego katalogu. Całe szczęście.

Dodatkowo wybieranie modułów jest niedopracowane - po kliknięciu na tytuł powinien się on jakoś odznaczyć, tymczasem nie dzieje się nic. Czekamy (za długo!) aż dotychczas grający utwór zacznie się leniwie wyciszać, a potem wczytuje się następny. Tytuł odtwarzanej kompozycji mógłby być chociaż gdzieś widoczny.

Mankamentem jest również zmiana stron tekstu. Gdyby w pliku tekstowym dołączanym do produkcji nie wyjaśniono, jak to robić, chyba nikt by się nie domyślił.

Nie wiem też, czemu po wyjściu kanały dźwiękowe są zablokowane, a pamięć chip nie zostaje do końca zwolniona.

Sonikk ukazał się jako pierwszy polski music-disk po półtora roku, co trzeba pochwalić. Można też pozazdrościć Timerowi, że doczekał tak pięknej chwili. Zdarza się to naprawdę niewielu muzykom.

JazzCat/Pic Saint Loup & Slayer/Appendix

Artykuł pochodzi z diskmaga Taboo #0